λουκέτο

το

1. μικρό, συνήθως κινητό, κλείθρο εφοδιασμένο με μεταλλικό στέλεχος σχήματος καμάρας που διέρχεται μέσω δακτυλιωτών γόμφων και, με το κλείσιμό του, ασφαλίζει τη σύνδεσή τους

2. φρ. α) «τού 'βαλε λουκέτο στο στόμα» — τού απαγόρευσε να μιλάει

β) «βάζω λουκέτο» — κλείνω το κατάστημα ή την επιχείρησή μου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ιταλ. lucchetto (< αρχ. γερμ. lok)].